صفحه 237

امر به معروف و نهى از منكر از اهم واجبات است و در قرآن شريف و روايات اهل‏بيت«سلام‌الله‌علیهم» سفارش براى آن زياد شده است و در نهج‏البلاغه از اميرالمؤمنين«سلام‌الله‌علیه» روايت شده است كه همۀ واجبات در مقابل امر به معروف و نهى از منكر، قطره در مقابل دريا است، و در قرآن و روايات فراوانى آمده است افرادى كه راجع به اين واجب بزرگ بى‏تفاوت هستند، در كيفر گناهكار در دنيا و آخرت شريك مى‏باشند، بنابراين بر هر مسلمانى لازم و واجب است كه در اين امر مهم حياتى به هر نحو كه بتواند كوتاهى نكند.

مسئله 1601- امر به معروف و نهى از منكر با شرايطى كه ذكر خواهد شد، واجب، و در مستحبّات و مكروهات مستحب است.

مسئله 1602- امر به معروف و نهى از منكر واجب كفايى مى‏باشد و در صورتى كه بعضى از مكلّفين به آن قيام كنند، از ديگران ساقط مى‏شود و اگر اقامۀ معروف و جلوگيرى از منكر موقوف بر اجتماع جمعى از مكلّفين باشد، واجب است اجتماع كنند.

مسئله 1603- اگر بعضى امر و نهى كنند و مؤثّر نشود و بعض ديگر احتمال بدهند كه امر يا نهى آنها مؤثّر است، واجب است امر و نهى كنند.

مسئله 1604- در امر به معروف و نهى از منكر، بيان مسئلۀ شرعيه كفايت مى‏كند و لازم نيست به صورت امر و نهى باشد.

مسئله 1605- در امر به معروف و نهى از منكر قصد قربت معتبر نيست، بلكه مقصود اقامۀ واجب و جلوگيرى از حرام است.